Ervaringen van cliënten
Baran (5)
De vader van Baran (5) is na een operatie en een zware chemokuur eindelijk kankervrij verklaard. Hij is weer aan het werk, en ook thuis is alles weer bij het oude. Maar Baran blijft bang dat de ziekte terug zal komen.
De psycholoog laat hem met Playmobil-poppetjes de gebeurtenissen in het ziekenhuis ‘navertellen’. Zo wordt op een speelse manier duidelijk waar Barans zorgen en angsten precies over gaan. Vervolgens legt de ‘Playmobil-chirurg’ aan Baran uit dat het écht weer goed gaat met papa en dat hijzelf de spanning die hij zo lang heeft gevoeld, mag loslaten.
Eva (9)
Eva (9) mist haar overleden zus heel erg. In het Ingeborg Douwes Centrum tekent ze een grote traan. Deze traan huilt ze vaak als ze alleen is. Haar ouders confronteert ze er liever niet mee. Met de psycholoog kan Eva makkelijker over haar zus praten, want die gaat tenminste niet meteen huilen.
Na een paar sessies komen Eva’s ouders mee. Ze waren zich er niet van bewust dat Eva zich zo verantwoordelijk voor hen voelt. Haar moeder geeft aan dat ze juist veel troost vindt in het samen ophalen van herinneringen, en dat Eva zich voor haar niet meer groot hoeft te houden.
Tanja (7)
Tanja (7) vindt het moeilijk om over haar leukemie te praten. Het gaat haar gemakkelijker af als ze dat niet rechtstreeks hoeft te doen, maar in de vorm van een gesprekje met meneer Uil. Deze zachte witte knuffel is Tanja’s steun en toeverlaat. Hij weet alles van haar pijn, haar angst en haar verdriet. En hij vertelt gelukkig nooit verder dat ze verliefd is op haar overbuurjongen!
Meneer Uil biedt troost en warmte, en fungeert voor haar als praatpaal (en ja, soms ook even als boksbal …) Dat meneer Uil eigenlijk gewoon op de arm van de psycholoog zit, maakt Tanja niets uit.
